GNÆFA

(-ða, -t), v. to stand up, rise high, tower (gnæfa við himin).

* * *

ð and að, to project, Lat. eminere; af Gnár nafni er svá kallat, at þat gnæfi sem hátt ferr, Edda. 22; merki mörg óðfluga ok gnæfðu fyrir ofan brekkuna, Hkr. i. 150; engi sá fyrr en þar gnæfaði merki yfir þeim, Fms. viii. 62; en er bændr sá þat í móti dags-brúninni at merki konungs gnævaði hátt, 126; ok gnæfar yfir liðinu sem einn hár turn, Al. 141; hans bust næfði (sic) náliga við limar uppi, Fb. ii. 27; g. við himin, Fas. i. 185 (in a verse); hann gnæfði ofarliga við ráfrinu, Grett.: metaph., Lat. impendere, hvílíkr háski at yfir gnæfir þeirra sálum, H. E. i. 514:—very freq. in mod. usage.